Een man en zijn gitaar......dikwijls moet dat voor ons niet meer zijn...
In het geval van Paul Miles maken wij daar node een kanttekening bij.
Paul Miles was ons met wisselend gevoel twee jaar geleden al opgevallen met Steppin’ Out.

Die release gaf blijk van ‘s mans kunnen om meer dan degelijke songs te schrijven echter werden die te pas (en in onze oren soms te onpas) begeleid door Pauls enthousiaste “ whoohoo” kreetje.  Denk aan zo een fluitje dat bij nieuwjaar en carnaval opduikt en uitrolt als je er op blaast.....Het had bij ons een omgekeerd effect en werkte op de duur danig op de heupen waardoor zijn briljante tekstgeschrijf jammer genoeg naar de vergeethoek werden verwezen.

Echter op deze Blue Collar Man komt zijn kreetje maar sporadisch meer voor en wat meer is, Paul nam het wijze besluit om zich op een deel van dit album te laten bijstaan door gastmuzikanten die er met hun bijdrage op drums, bass, harmonica en viool mede toe bijgedragen hebben dat we Paul Miles wederom liefdevol in onze armen sloten.  Miles is , zoals aangehaald, een meer dan begenadigd songwriter maar als hij soleert zoals op zijn vorige album heb je nogal snel een “déjà-entendu” gevoel , de songs lijken wat veel op mekaar en dit euvel wordt dus perfect verholpen met de gastmusici.  Hierdoor komen zijn schrijfsels veel meer tot hun recht en dat is het minste wat je de brave man èn meervoudig Detroit Music Award winnaar mag toewensen.

Op deze Blue Collar Man start Paul subliem met het titelnummer “Blues” Collar Man, waarin hij lyrisch omschrijft wie hij is en voor wat hij staat.  Op “Overtime” legt hij de luisteraar een spiegel voor en vraagt naar uw leven en hoe u de zin ervan invult.  Levensbeschouwingen zijn de rode draad in zijn teksten, noem het spiritualiteit als u wilt wij houden het bij bluesfilosofie...Een dialoog met zijn dokter (zoals in Out Of Luck), een verhaal over zijn jeugdhelden en hoe hij er nu tegenaan kijkt, zijn bedenkingen bij de gezondheidszorg of de daklozen ....you name it...het is wat anders dan “woke up this morning”...!

Dan komt bij de het tweede gedeelte de volledige band (gepast) invallen. Op “Way Down Moses” blijkt zijn schreeuw op recht op vrijheid perfect geïllustreerd door de dialoog met Larry Everhart’s harmonicaspel.  Zijn teksten blijven van een zeldzaam hoog niveau en stilaan sluipt er meer rock ritme in de songs.  En dat bedoelen we nou net met de surplus van de gastmuzikanten: de temperamentvolle vioolsolo van Zhelin kon qua timing niet gepaster zijn ter illustratie: op “Back To The City” , zelden werd het jachtige leven treffender snaargewijs weergegeven..

Paul eindigt zijn cd zoals hij begon: solo met zijn fantastische bluesstem stem en zijn gitaar, toepasselijker kon het niet zijn: “Sweet Dreams, Good Night”.....dat zullen we zeker doen Paul en met een gelukzalige glimlach op onze lippen voor het fraais dat je ons bezorgde met deze release.